James van den Eijnden over docent zijn bij de opleiding Management

James vertelt

Wat vind je het leukste aan je werk?

‘Het docentschap gaat over zoveel meer dan alleen de lesstof overbrengen. De band die je met studenten tijdens hun studie opbouwt vind ik het allerleukste. Dat wordt steeds makkelijker als je ze beter leert kennen; dan zien ze jou ook als mens, voelen ze zich op hun gemak bij je en durven ze hun verhaal te vertellen. Ik vind het fijn om studenten te kunnen helpen als het even niet zo goed gaat of als ze iets dwars zit.’

Wat leer je van je studenten?

‘Van mijn universitaire studie was ik hoorcolleges gewend, maar als je alleen maar gaat zenden ben je onze studenten snel kwijt. Ik heb me moeten aanpassen in hoe ik de stof overbreng en ik leer met elke les die ik heb draai nieuwe dingen bij. Zelf zit ik graag met mijn neus in de boeken, maar ook dat werkt hier niet. Van mijn studenten leer ik dus dat je ook op andere manieren kunt leren.’

Wat maakt jou eigenzinnig als docent?

‘Ik zit er wat minder bovenop dan mijn collega’s, denk ik. Tijdens een project of les geef ik wel de signalen als ‘jongens, let op, de deadline komt eraan’ of ‘ik zou het zo doen’, maar ik word niet boos en laat ze hun eigen gang gaan. Dan struikelen ze maar. Bij de beoordeling ben ik wel streng. Dan moeten ze gewoon presteren. Ik leg de lat hoog, zodat ik alles uit ze kan halen wat ze in zich hebben.’

Hoe help je studenten bij het maken van verbinding?

‘Als docent onderhoud ik contact met bedrijven voor projecten en help ik studenten als ze om tips vragen waar ze een goede opdrachtgever voor hun project of stage kunnen vinden. Ik vind het een uitdaging om een student te koppelen aan een project dat écht bij hem of haar past. Zo hoorde ik dat het theaterduo Sebas & Wes om extra handjes vroeg bij een voorstelling en heb ik een student van ons hierover getipt. Het was mooi om te zien hoe hij superenthousiast werd en ineens positief opviel. 

Wat is je grootste mijlpaal tot nu toe?

‘Afgelopen studiejaar hadden we een project van een half jaar lang. Ik had nog niks gezien van mijn projectgroepen en had het idee dat ze weinig deden. “Zorg dat je straks niet met lege handen aankomt,” zei ik tegen ze, een week voor de presentaties aan de opdrachtgever. Ik moest er zelfs thuis aan denken; het is toch onze goede naam die ze schaden als ze niet leveren. Na een week met een lang weekend vrij, waarin ze volgens mij idioot hard gewerkt hebben, was het tijd voor de presentatie aan de opdrachtgever. Ik was echt onder de indruk van hun supervette ideeën. Dan ben je als docent trots dat het ‘jouw’ studenten zijn die dit laten zien.’